paper towns

Paper towns

John Green

2008

Dutton Books










Dit is ondertussen het derde boek van misschien wel mijn favoriete auteur John Green (ik vind het altijd moeilijk kiezen, maar deze staat zeker in mijn top 5 aller tijden!). Zijn vorige boeken: Het grote Misschien en 19 keer Catherine doen je lachen, nadenken, huilen en slaan je met de mooiste zinnen en inzichten om de oren. Zijn personages zijn steeds ongelooflijk interessant, realistisch en apart; net als de boeken blijven zijn personages je altijd bij.
Dat is voor Paper Towns niet anders. Het boek is ondertussen ook vertaald en uitgegeven in de Lemniscaat reeks Made in the U.S.A., maar ik wou dit boek in het Engels lezen.

Quentin is een heel evenwichtige, intelligente jongen die in zijn laatste jaar middelbare school zit. Hij is een beetje een nerd, maar dan een erg coole nerd (net als de hoofdpersonages in Greens andere boeken) Hij is altijd al verliefd geweest op zijn buurmeisje Margo Roth Spielman, een charismatisch, populair, 'superawesome', maar voor hem onbereikbaar meisje. Als ze op een nacht beroep doet op hem voor wat op het eerste gezicht lijkt op een mijn-vriendje-doet-het-met-mijn-beste-vriendin-wraakactie, zegt Q. niet nee. Maar na een dolle, avontuurlijke nacht is Margo ineens verdwenen; niemand weet waar ze heen is. Ze lijkt voor Q. hints te hebben achtergelaten over waar ze heen is gegaan. Q. doet er alles voor om haar terug te vinden. Maar zijn zoektocht confronteert hem meer en meer met het feit dat hij eigenlijk niet weet wie Margo is.

Paper towns gaat over een heleboel dingen: vermiste personen, opgroeien, liefde, vriendschap, weglopen, fictieve stadjes, illusies, loslaten,... Waar het voor mij het meeste over gaat is over de beelden die we van elkaar maken. Hoe we mensen maken tot wie of wat we willen dat ze zijn en hoe beperkend dat is. En over hoe die beelden nooit kloppen en hoe beangstigend, maar ook mooi het is als die beelden wegvallen. En over hoe we iemand anders nooit volledig kunnen begrijpen.

Een paar mooie citaten:

"It is so hard to leave - until you leave. And then it is the easiest goddamned thing in the world.(...) Leaving feels too good, once you leave. (...) I leave and the leaving is so exhilarating I know I can never go back. But then what? Do I just keep leaving places, and leaving them, and leaving them, tramping a perpetual journey?"

"What a treacherous thing it is to believe that a person is more than a person."

" 'Because it's kind of great, being an idea that everybody likes. But I could never be the idea to myself, not all the way."

" 'Aren't you worried about, like, forever?'
'Forever is composed of nows,' she says. I have nothing to say to that; I am just chewing through it when Margo says, 'Emily Dickinson. Like I said, I'm doing a lot of reading.' '"

"I understand now that I can't be her and she can't be me. Maybe Whitman had a gift I don't have. But as for me: I must ask the wounded mand where he is hurt, because I cannot become the wounded man. The only wounded man I can be is me."

En een stukje uit de voor mij grappigste scène in heel het boek:

"'I've had to pee for three hours.'
'You' ve mentioned that.'
'I can feel the pee all the way up to my rib cage,' he says. 'I am honestly full of pee. Bro, right now, seventy percent of my body weight is pee.'
'Uh-huh,' I say, barely cracking a smile. It's funny and all, but I'm tired.
'I feel like I might start crying, and that I'm going to cry pee.'
That gets me. I laugh a little.
(...)
'Radar, how long till we stop?'
(...)
'I can't make it Radar. Get me something to pee in.'
The chorus erupts: NO. Absolutely not. Just hold it like a man. Hold it like a Victorian lady holds on to her maidenhead. Hold it with dignity and grace, like the president of the United States is supposed to hold the fate of the free world.
'GIVE ME SOMETHING OR I WILL PEE ON THIS SEAT. AND HURRY.' "