Instant klassieker

Ik heb een heleboel recensies van dit boek gelezen en allemaal waren ze lovend. Ik had Negen open armen gelezen en ik was dus ook erg benieuwd naar dit boek, dat een afzonderlijk te lezen vervolg is op Negen open armen.

Ik vond het zo mogelijk nog beter dan Negen open armen. De personages worden met veel liefde en erg levendig neergezet. Je leert het gezin Boon echt zo goed kennen...
Het speelt zich af eind jaren dertig en tijdens de oorlogsjaren. Fing, het oudste zusje Boon, is de ik-verteller van het verhaal. Fing krijgt een unieke kans om verder te studeren als onderwijzeres, maar oma Mei is niet gediend met de liefdadigheid van de nonnen en de onderwijsraad. In plaats daarvan moet Fing werken bij de sigarenkeizer als een soort gezelschapsmeisje voor Liesl, een vreemd, schijnbaar verwend meisje. Dan breekt de oorlog uit en lijkt alles te veranderen.

Dit boek is een soort coming of age verhaal, historische roman en familie-epos in 1. Het is een prachtig, erg sfeervol verhaal, voor mij nu al een klassieker.
Een citaat dat mij persoonlijk erg raakt:

"Wat kon ik anders doen?
Wat anders dan datgene wat ik mijn leven lang al als troost gekregen had?
Ik vertelde verhalen. Over hoe mijn familie en ik ooit over Sjlammbams Sahara waren komen aanlopen. Om Negen Open Armen te bekijken. Hoe we gezocht hadden naar de voordeur van het huis, maar die eerst niet konden vinden. Over hoe we gemeten hadden hoe groot het huis was. Met onze armen. En hoe we negen keer onze armen wijd moesten doen om het huis van voor tot achteren te raken.
En na dat verhaal kwamen er nieuwe verhalen. Ze kwamen alsof ze met ragfijne draadjes aan elkaar zaten. Ik vertelde ze niet alleen aan haar, maar ook aan mezelf. Het maakte de kou minder bitter, de pijn minder erg.
Of misschien hoopte ik dat alleen." (p.354)